*แซะรัก*

“คุณแม่ครับ ถ้าคุณแม่อยู่ที่นี่แล้วไม่มีความสุข เราย้ายไปอยู่ที่อื่นก็ได้นะครับ กรจะช่วยคุณแม่เลี้ยงน้องและประหยัดค่าใช้จ่ายในบ้าน ถ้ามีงานพิเศษให้รับจ้างทำกรก็จะช่วยทำ”

เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางกระหม่อมพริบดาว หญิงสาวดันตัวลูกออกเพื่อสบกับดวงตาแข็งกร้าวของเด็กชายผู้ซึ่งเป็นถึงทายาทนักธุรกิจร้อยล้าน

“นะครับคุณแม่ กรอยากเห็นคุณแม่ยิ้มอย่างสดใส”

“มะ แม่…ก็ยิ้มให้ลูกทุกวันนี่คะ”

“คุณแม่ยิ้มเศร้าเหลือเกิน กรคิดว่าถ้าเราไปจากที่นี่…สักวันคุณแม่จะยิ้มจากหัวใจ กรอยากเห็นรอยยิ้มที่ส่งไปถึงดวงตา”

“โธ่…ตัวแค่นี้ทำไมถึงพูดจาเหมือนผู้ใหญ่นักล่ะคะ” พริบดาวดึงลูกชายเข้ามากอดปลอบ ลูบแผ่นหลังเบาๆ เพียงหวังจะบรรเทาความทุกข์ใจของลูกให้น้อยลง

ริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวเม้มตึงยามนึกถึงคนที่เพิ่งก่อเรื่องก่อราวแล้วเดินหนีออกไปจากบ้าน เย็นวันนี้เขามีปากเสียงกับแม่ของเขาแล้วเอามาลงที่เธอจนเป็นเหตุให้ลูกได้มาเห็น

เธอเป็นเมียพสธรมาสิบเอ็ดปี…

เป็นสิบเอ็ดปีที่เหมือนตกอยู่ในนรกก็มิปาน!

**************************************

พสธร - พริบดาว

“หน้าแดงคิดอะไรอยู่”

คนที่กดกายแช่นิ่งเพื่อให้เมียปรับตัวก้มหน้าลงไปถาม ลมหายใจที่รินรดแก้มแดงทำให้พริบดาวหันหนี

“อ๊ะ” เสียงหวานอุทานเมื่อจู่ๆ เขาก็ถอดถอนตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

“ไม่พูดพี่ไม่ทำนะ”

“คุณธร…กะ ก็ดี!”

พริบดาวขยับลุกหวังเดินหนีไปทั้งที่อารมณ์ยังค้างคา หากแต่ยังไม่ก้าวลงจากเตียงก็ถูกสามีคว้าหมับกอดจากด้านหลัง

“นอน นั่ง ยืน เลือกมาสักอย่าง”

“คนบ้า! เมื่อไหร่จะเลิกพูดแบบนี้”

“เร็ว…พี่แข็งไปหมดแล้ว”

บอกพร้อมกับซุกไซ้ใบหน้ากับคอขาวผ่อง ใช่ว่าจะหมดอารมณ์ซะที่ไหน การได้ต่อปากต่อคำกับเมียเนี่ยทำให้เขาคึกอย่างที่สุดเชียวล่ะ

“คนบ้า!”

“ด่าแบบนี้แสดงว่านึกถึงท่ายืนตรงใต้ต้นไม้ใช่ไหม มามะ…เดี๋ยวพี่จัดให้”

“กรี๊ดดด”

************************************

พสธร - พรรณราย

"พริ้มคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่า”

เสียงใสฉะอ้อนจนคนแถวนั้นต่างพากันยิ้ม

“พ่อก็คิดถึงพริ้มพี่กรแล้วก็แม่เหมือนกันครับ”

“โถ…ถ้าไม่เห็นว่าคุณหนูพริ้มเป็นคนมาส่งคุณธรขึ้นรถเมื่อเช้า แจ่มจะคิดว่าพ่อลูกไม่เจอหน้ากันสักอาทิตย์นะคะ”

“แต่พริ้มคิดถึงคุณพ่อจริงๆ นะคะยายแจ่ม”

“ค่ะๆ แจ่มเชื่อค่ะ เพราะวันนี้ทั้งวันคุณหนูพริ้มบ่นหาแต่คุณพ่อ”

คนฟังได้แต่ใจชื้น พสธรคิดถึงลูกเมียทั้งวันเช่นกัน ยิ่งเมื่อเช้าแม่ของลูกตื่นสายและเขาไม่ปลุกเธอเพราะอยากให้พักผ่อนยิ่งคิดถึงไปกันใหญ่เพราะอยากให้เมียมาส่งขึ้นรถไปทำงาน

“กรล่ะ คิดถึงพ่อไหม วันนี้ทำอะไรบ้าง”

ชายหนุ่มหันไปทางลูกชายซึ่งยืนอยู่ข้างผู้เป็นแม่

“คะ ครับ วันนี้อ่านหนังสือกับเล่นเกมนิดหน่อยครับ”

“อืม ไว้คืนนี้พ่อไปเล่นเกมด้วย แล้วพริ้มล่ะครับวันนี้ทำอะไร”

“บ่นคิดถึงคุณพ่อทั้งวันเลยค่า”

พสธรเลิกคิ้วก่อนแหงนหน้าหัวเราะชอบใจที่ลูกบ่นหาด้วยความคิดถึงทั้งวัน

ให้ตาย…เขาจะละลายไปกับลูกสาววันละหลายรอบแล้วนะ

***************************************

พสธร - พรรษกร

“พ่อรักกรนะ”

อ้อมกอดอุ่นของผู้เป็นพ่อทำให้พรรษกรปล่อยโฮลั่น

“ขอโทษที่ไม่พูดให้ฟังนะลูก พ่อไม่กล้า…พ่อกลัวกรเกลียดพ่อ กลัวย่าพูดทับถม พ่อเป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้จริงๆ”

เสียงร้องไห้ของลูกเหมือนคมมีดกรีดลงกลางใจพสธร

“พ่อรักแม่ของกร…รักมาตั้งแต่ก่อนที่กรจะเกิด กรไม่ใช่มารหัวขนแต่เป็นเด็กที่เกิดมาด้วยความรักของพ่อกับแม่”

“ฮือออ”

“ไม่รู้ว่าสายไปไหมที่พ่อจะอธิบาย…พ่อต้องห่างกรไปไกลเพราะความเหลวแหลกของพ่อเอง พอกลับมากรก็โตจนพ่อไม่กล้าเข้าหาเพราะกลัวลูกเกลียด กับแม่ของกรพ่อยิ่งรักเขา ที่ไม่พาออกงานให้ผู้คนพบเจอเพราะพ่อหวง พ่อไม่อยากให้แม่พูดคุยกับใคร พ่อเป็นคนน่ารังเกียจและเห็นแก่ตัวมาก”

“ฮึกฮือออ…คะ คุณพ่อรักผมเหรอครับ”

******************************

ฝากเรื่องสั้นนามปากกาพรรษชลไว้ด้วยนะคะ

พรรษชล

keyword: นิยาย, นิยายไทย, Thai novel, Thai ebook, hytexts, หนังสือ, phatsachon