DIE VLOEK VAN DIE DROËLAND – 'n Afrikaans gruwelverhaal wat jou nie sal laat slaap nie.

Die Karoo is stil en wreed. Johan en Lena se lewe op die eens vrugtbare plaas is gebroke, totdat ’n rooi druppel hemelwater hul stil wêreld breek. Skielik word die plaas deur vreemde en onheilspellende gebeure oorheers: handafdrukke op vensters wat niemand kan verklaar nie, kinders wat spoorloos verdwyn, en ’n dorstige grond wat vra vir iets wat niemand meer kan gee nie. Die stilte self fluister, sing en veroordeel elke beweging, elke gedagte.

Skuld en vergifnis loop soos skaduwees oor die land, en die Karoo se dorre vlaktes dra geheime wat lank begrawe was. Wat gebeur as die aarde self vra vir vergoeding vir menslike foute? Wie sal die prys betaal? Hierdie kortverhaal van intens spanning, duister simboliek en onheil laat jou nie los nie.

Perfek vir aanhangers van Afrikaanse gruwel, kortverhale vol spanning, angstigheid, en onselwig, bied hierdie verhaal 'n unieke kykie in die donker kant van die Karoo. Dit is geskik vir lesers wat hou van kort, intens en onvergeetlike horror, en sorg dat jou nagte lank sonder slaap sal wees.

"Johan Steenkamp kniel in die stof, sy vingers om 'n klip geklem soos 'n gebed. Die grond onder hom is gebarste lippe wat niks meer kan bid nie. Sewe jaar. Sewe verdomde jaar sonder 'n druppel reën. Sy hande bewe terwyl hy oor die droë aarde vryf, asof hy nog steeds kan voel hoe die mielies hier een dag gepluk is. Nou net stof en hoop wat wegwaai met elke windstoot.

Lena staan agter hom, haar skaduwee val oor die krake in die grond. Haar arms is gekruis oor haar maag, haar lippe droog en gebarste.

"Dis nie reg nie," sê sy. Haar stem kraak soos die takke van die doringboom wat nog nie dood is nie.

Johan kyk op. Die lug is wit van hitte, maar daar, bo die horison, hang 'n enkele swart wolkie. Klein. Donker. Soos 'n vlieg wat rond 'n koei sweef.

"Lena," mompel hy, sy stem ru. "Kyk."

Sy volg sy blik, haar oë vernou. "Dit beteken niks. Ons het al voor gekyk."

Maar die wolkie beweeg nie. Dit bly hang, swaar van iets wat nie reën is nie.

Toe breek dit oop.

Die eerste druppel tref Johan op die voorhoof. Warm. Vreemd. “Hy vee dit af, kyk na sy vingers.

Rooi."