關於這本有聲書
W randze SS-Obersturmbannführera kierował sekcją RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy); znawca spraw żydowskich, dążąc do tzw. ostatecznego rozwiązania, organizował ruch kolejowy w celu wywożenia Żydów do obozów koncentracyjnych. Po ucieczce przed procesem w Norymberdze schronił się w Argentynie, gdzie został zidentyfikowany i porwany przez Mosad, żeby następnie być osądzonym w Izraelu i skazanym na śmierć za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości.
Luigi Romolo Carrino (Neapolitańczyk, urodzony w 1968 r.) w swojej karierze literackiej zajmował się problemami społecznymi. W „Pozzoromolo” (Meridiano Zero, 2009), za którą w 2011 roku otrzymuje nagrodę Strega, oraz w „Esercizi sulla madre” (Perdisa Pop, 2012) porusza temat szpitali psychiatrycznych, natomiast w „Acqua storta” (Meridiano Zero, 2008), „La buona legge di Mariasole” (Edizioni E/O, 2015) i „Alcuni avranno il mio perdono” (Edizioni E/O, 2017) w autentyczny sposób opowiada historię Neapolu, miasta, w którym się urodził i mieszka do dzisiaj. Dla włoskiego Azimuta opublikował w 2010 roku zbiór opowiadań zatytułowany „Istruzioni per un addio”, natomiast w książce „Il pallonaro” (goWare, 2014) zagłębia się w drażliwy temat homoseksualizmu w świecie piłki nożnej. Jego powieść „Acqua storta” jako pierwsza opowiada o stłumionym homoseksualizmie systemu mafijnego oczami więźnia, który poprzez halucynacje i wspomnienia przeżywa swoją przeszłość w ostatnich trzech dniach życia. Pod koniec książki dziękuje Saviano i De Silvie, czołowym przedstawicielom neorealizmu literackiego włoskiej Kampanii, którzy dzielą z nim surowość języka i otoczenia.
